Βιογραφικά...
Ζαν - Πωλ Ντενιζόν
Θεατρικές σπουδές στο Κονσερβατουάρ του Παρισιού(1976), συμφοιτητής με το Γιώργο Χωραφά. Συναντήθηκε στη συνέχεια με την ομάδα του Πήτερ Μπρουκ (1979) και παρέμεινε βασικός συνεργάτης και βοηθός-αντικαταστάτης του μέχρι το 1991. Κάτω από τη διεύθυνσή του έπαιξε στα έργα: Βυσσινόκηπος, Η τραγωδία της Κάρμεν, Μαχαμπαράτα, Η Τρικυμία. Ως βοηθός – αντικαταστάτης τού Πήτερ Μπρουκ, διηύθυνε το 1984 το θίασο της Κάρμεν στη Νέα Υόρκη, στο Λίνκολ Σέντερ, στο Τόκυο, στην Αθήνα, στην Ιερουσαλήμ, Πέρθ, Γλασκώβη, Ρώμη… Το 1991, όταν ο Πήτερ Μπρουκ στα πλαίσια της παιδαγωγικής άρχισε να ανοίγει το θέατρό του προς τα έξω, ο Ζαν –Πωλ Ντενιζόν ορίστηκε να μεταφέρει το πνεύμα δουλειάς τους σε ηθοποιούς μέσα από μια σειρά επιμορφωτικών σεμιναρίων.
Μετά από ενδεκαετή θητεία στο θίασο τού Πήτερ Μπρουκ που τον ανέδειξε ως σκηνοθέτη και εκπαιδευτή, ο Ζαν –Πωλ Ντενιζόν αφιερώθηκε αποκλειστικά στη σκηνοθεσία, την εκπαίδευση ηθοποιών και τη συγγραφή. Έχει σκηνοθετήσει πολυάριθμα έργα όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Σουηδία, εξερευνώντας κλασικούς συγγραφείς (Τσέχωφ, Σαίξπηρ, Μαριβώ, Φεϋντώ…) και σύγχρονους (Μπερν, Κοπς, Πωλ Έντμοντ, Βαλέρια Μορέτι, Άλντο Νικολάι, Τίγυ…). Διασκεύασε επίσης για το θέατρο, Κάφκα, Σαραμάγκο, Βίλχεμ Χοφ… Στη συγγραφή διακρίθηκε με τα έργα: Σάλτο και Μορτάλε (Βραβείο επιτροπής και κοινού στο φεστιβάλ της Βαυαρίας. Βραβείο στο Μόναχο το 2002 καλύτερης θεατρικής παράστασης για νεανικό κοινό). Το Γκολέμ, ο Άνθρωπος που έψαχνε την αλήθεια (σε συνεργασία με το Ζαν – Κλώντ Καριέρ).
Το 2004 συναντήθηκε με τον κόσμο της μαριονέτας δημιουργώντας το Εγώ που περπατάω για νεανικό κοινό, παράσταση που ξαναπαίχτηκε στην Αβινιόν το 2014 μετά από διεθνή περιοδεία.
Στην Ελλάδα ήρθε για πρώτη φορά το 1996 προσκαλεσμένος από τους δημιουργούς του θεάτρου Εκστάν, Ελένη Παπαχριστοπούλου και Γιάννη Σταματίου για να δώσει σεμινάριο και να σκηνοθετήσει την κωμωδία του Άλντο Νικολάι, Άμλετ με πικάντικη σάλτσα (Θ. Κνωσσός). Το 2016 σκηνοθέτησε για το θέατρο Εκστάν τις Τρομπέτες του θανάτου ή τα μανιτάρια του Τιγύ και το 2017 ως μόνιμος πια συνεργάτης σκηνοθέτησε τις Καρέκλες του Ιονέσκο.
Για τη σκηνοθεσία του «Οι καρέκλες» του Ιονέσκο στο θέατρο Εκστάν, τιμήθηκε με το βραβείο Διεθνούς θεατρικού ρεπερτορίου 2018 από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
Γιάννης Σταματίου
Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου (1981).
Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με το Εθνικό Θέατρο, με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κομοτηνής και στο Ελεύθερο Θέατρο με πολλούς θιάσους σε κλασικούς και σύγχρονους ρόλους δραματικούς και κωμικούς σε έργα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, νεοελληνικού θεάτρου, Σαίξπηρ, Μολιέρου, Μπωμαρσέ, Σίλερ, Βάλεντιν, Β. Τζόπολο, Ντάριο Φο, Άλντο Νικολάι, Λίλιαν Βούτερς, Πιερ Γρυπάρη, Μάτεση, Καπετανάκη, Ξενόπουλου, Καμπανέλη, Κεχαϊδη, Διαλεγμένου…
Παράλληλα με τη θεατρική πορεία του τριάντα χρόνων ως ηθοποιός, ασκήθηκε από πολύ νωρίς και στη σκηνοθεσία. Iδρυτικό μέλος της Εταιρείας Θεάτρου Δικαιόπολις (1982-86), του Καλλιτεχνικού Σωματείου Πεδίον (1996-2001) και του θεάτρου - πολυχώρου Εκστάν (2009), έχει σκηνοθετήσει το σύνολο σχεδόν των παραγωγών που προτάθηκαν στο κοινό: Δεν πληρώνω, Δεν πληρώνω, και Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, του Ντάριο Φο, Χαμογελάστε παρακαλώ, (από έργα) του Καρλ Βάλεντιν, Οι Καραμπινιέροι του Βενιαμίν Τζόπολο, Η αίθουσα των διδασκόντων της Λ. Βούτερς ( Θ. Πειραιώς 131,1998-99), Ο Επιθεωρητής Τουτού του Π. Γρυπάρη (Θ. Βρετάνια 1999-2000 και Διάνα 2001). Η Αυλή των μυστικών της Μπριζίτ Ντερύ, τα μονόπρακτα του Γρυμπέργκ Ο χαμένος κερδίζει, Η ρήξις, Μέσα στη νύχτα και την ομίχλη από έργα του Βάλεντιν, Τι κάνω εγώ εδώ της Ελ. Μπουρκέν, Θυμάμαι της Ελένης Παπαχριστοπούλου.
Από το 1992 μέσα από επιμορφωτικά σεμινάρια συνδέθηκε κατ’ αρχάς και στη συνέχεια συνεργάστηκε με δύο βασικά στελέχη του Θεάτρου του Πήτερ Μπρουκ, τον Ζαν-Πωλ Ντενιζόν και τον Σοτιγκί Κουγιατέ. Το 2004 - 2005 παίζει στο Μπουφ ντι Νορ του Πήτερ Μπρουκ στο Παρίσι και σε διεθνή περιοδεία, το Θεράποντα στον Οιδίποδα του Σοφοκλή σε διασκευή και σκηνοθεσία Σοτιγκί Κουγιατέ. Για τον ρόλο αυτόν τού αποδόθηκε και το βραβείο Β΄ Αντρικού ρόλου από τον πανεπιστημιακό φοιτητικό σύλλογο θεατρικών σπουδών του Παρισιού. Το 2006 παίζει στο Κοστούμι του Καν Τεμπά το κύριο αντρικό πρόσωπο του έργου σε αναβίωση της σκηνοθεσίας του Πήτερ Μπρουκ από το Σοτιγκί Κουγιατέ (Θέατρο Κνωσσός).
Στις δραστηριότητες του συμπεριλαμβάνονται συνεργασία με πολιτιστικούς φορείς και οργανισμούς που τις περισσότερες φορές οδήγησαν σε θεατρικές παραστάσεις, διεύθυνση σεμιναρίων, λειτουργία θεατρικών εργαστηρίων υποκριτικής. Έχει σκηνοθετήσει πάνω από τριάντα έργα. Πρόσφατα συνεργάζεται με τη θεατρική ομάδα συνταξιούχων Τράπεζας της Ελλάδας.
To 2016 σκηνοθέτησε την Αντιγόνη του Σοφοκλή στα αρχαία ελληνικά συγκεντρώνοντας επαγγελματίες και εκπαιδευμένους ερασιτέχνες ηθοποιούς. Ο ίδιος έπαιξε το ρόλο του Κρέοντα. (Κτήμα Θ. Αρβανίτη Στον Αγ. Στέφανο, Σεπτέμβριος 2016 και 2017 - στο Αρχαίο Θέατρο Κλείτορα, 2017 - Φεστιβάλ Τήνου και Ανοιχτό Θέατρο Άλσους Γαλατσίου, 2018 ).
Για την ερμηνεία του στο ρόλο του γέρου στις «Καρέκλες» του Ιονέσκο, τιμήθηκε με το βραβείο Διεθνούς θεατρικού ρεπερτορίου 2018 από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
Ελένη Παπαχριστοπούλου
Άρχισε θέατρο συμμετέχοντας στο Φοιτητικό Θέατρο Θεσσαλονίκης (1971) που είχε δημιουργηθεί από το Ζήσο Χαρατσάρη. Μεταξύ των μελών της ομάδας ήταν και ο Νικόλας Άσιμος. Το 1983-85 φοίτησε στη δραματική σχολή «Περίακτος» του Β. Ρίτσου. Το 1985-88 και 1990-94 έκανε θεατρικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης Paris III (Maitrise, D.E.A, διδακτορικό που δεν ολοκλήρωσε) στο Παρίσι. Στο ίδιο διάστημα συμμετείχε σε επιμορφωτικά σεμινάρια για επαγγελματίες ηθοποιούς. Κύριοι δάσκαλοι κοντά στους οποίους βρέθηκε ήταν ο Ζαν-Πωλ Ντενιζόν, ο Γιόσι Όϊντα, ο Σοτιγκί Κουγιατέ και ο Τάπα Σουντάνα από το θέατρο του Πήτερ Μπρουκ, ο Σίγμουντ Μολίκ συνιδρυτής με τον Γκροτόφσκι του θεάτρου τους, ο Αύγουστος Μπόαλ, ιδρυτής του θεάτρου του καταπιεσμένου.
Στο θέατρο έπαιξε με την Εταιρεία Θεάτρου Δικαιόπολις (1983-87) στην οποία υπήρξε και ιδρυτικό μέλος, με το Καλλιτεχνικό Σωματείο Πεδίο που δημιούργησαν με το Γιάννη Σταματίου (1994-2001) και τέλος στο θέατρο Εκστάν (2009) όπου και εγκαταστάθηκαν. (Τελευταίοι ρόλοι ενδεικτικά: Βοηθός ηλεκτρολόγου στο Μέσα στη νύχτα και στην ομίχλη από έργα του Καρλ Βάλεντιν, Το Κουνελάκι στο Τι κάνω εγώ εδώ, της Ελ. Μπουρκέν, Ανίκ στο Οι τρομπέτες του θανάτου ή τα μανιτάρια του Τιγύ…)
Οι σπουδές της στη φιλοσοφική σχολή του Α.Π.Θ. την έφεραν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μεταφέροντας τη θεατρική της εμπειρία δίδαξε λογοτεχνία με βάση το θεατρικό παιχνίδι και οργάνωσε θεατρικά εργαστήρια και παραστάσεις με μαθητές λυκείου και γυμνασίου.
Έχει δημοσιεύσει στο περιοδικό ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ, Το κοριτσάκι με τα σπίρτα μέσα από το δραματικό παιχνίδι (τεύχος 62, 1991). Το θέατρο στη Μεθυσμένη πολιτεία του Σωτήρη Πατατζή (Για το Σωτήρη Πατατζή, εκδ. Φιλιππότη, 2002).
Έχει γράψει τα θεατρικά έργα: Το κλεμμένο άγαλμα, Πρέπει να μιλήσω κι εγώ, Θυμάμαι ( θέατρο Εκστάν, 2015)
Έχει μεταφράσει το βιβλίο του Γιόσι Όϊντα, Ο αιωρούμενος ηθοποιός (εκδ. ΚΟΑΝ) και τα θεατρικά έργα Άμλετ με πικάντικη σάλτσα, του Άλντο Νικολάι, Επιθεωρητής Τουτού του Πιερ Γρυπάρη, Ο σύλλογος διδασκόντων της Λίλιαν Βούτερς, Οι τρομπέτες του θανάτου του Τιγύ, Οι καρέκλες του Ιονέσκο…
Για την ερμηνεία της στο ρόλο της Σεμίραμις στις «Καρέκλες» του Ιονέσκο, τιμήθηκε με το βραβείο Διεθνούς θεατρικού ρεπερτορίου 2018 από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών.
Μπέτυ Λυρίτη
Σκηνογράφος, Ενδυματολόγος.
Σπούδασε στην ΑΣΚΤ (Εργ. Μυταρά) και στη Σχολή Δοξιάδη, Γραφικές Τέχνες.
Έχει συνεργαστεί με τη Λυρική Σκηνή, το Εθνικό Θέατρο, το Μέγαρο Μουσικής, το Ελεύθερο Θέατρο, το Παιδικό, τον Κιν/φο, την Τηλεόραση, το Αρχαιολογικό ντοκυμαντέρ.
Έχει σκηνογραφήσει και ντύσει ενδυματολογικά πάνω από 45 θεατρικές παραστάσεις σε έργα κλασικά και σύγχρονα.