​

Σύντομη παρουσίαση

Οι καρέκλες θεωρήθηκαν το αριστούργημα του Ιονέσκο(1952)και από τα πιο σημαντικά έργα της δραματουργίας του 20ου αιώνα. Ένας γέρος και η γυναίκα του Σεμίραμις 95 και 94 χρονών αντίστοιχα ζουν λησμονημένοι σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα νησί με μόνο εφόδιο την αγάπη τους. Αλλά ο γέρος, που είναι συγγραφέας και διανοητής, ετοίμαζε σ’ όλη του τη ζωή ένα πολύ σημαντικό  μήνυμα που επιθυμεί να αποκαλύψει στην ανθρωπότητα. Γι αυτή τη μεγάλη μέρα, έχει προσκαλέσει αντιπροσώπους απ’ όλο τον κόσμο. Επειδή  δεν είναι  συνηθισμένος να μιλάει, έχει  προσλάβει έναν επαγγελματία «ομιλητή» που θα εκφωνήσει το μήνυμα για λογαριασμό του.  Ένας ένας οι «καλεσμένοι» αρχίζουν να έρχονται . Αόρατες  φαντασματικές παρουσίες στις οποίες  θα προστεθεί και ο ίδιος ο αυτοκράτορας, καταλαμβάνουν τις καρέκλες που πληθαίνουν γεμίζοντας ασφυκτικά τη σκηνή, εκτοπίζοντας τους ανθρώπους, παραμένοντας συγχρόνως εφιαλτικά κενές…

​

​

Ευγένιος ΙΟΝΕΣΚΟ.
Στη σκηνή δεν υπάρχει τίποτα. Οι δυο γέροι έχουν παραισθήσεις, τα αόρατα πρόσωπα δεν υπάρχουν. Αυτοί οι αόρατοι καλεσμένοι είναι οι αγωνίες τους, η ανεκπλήρωτη εκδίκηση, η ταπείνωση, η ήττα των γέρων…

Μπροστά στην προσωπική του συνείδηση, λοιπόν, ο καθένας ελπίζει ότι θα δικαιωθεί. Αλλά οι αμείλικτες τύψεις, που συμβολίζουν οι κενές καρέκλες, μεγαλώνουν, εξαπλώνονται, γεμίζουν τη σκηνή, κολλάνε τους γέρους στον τοίχο, τους σκοτώνουν…

Ο κόσμος μου παρουσιάζεται ορισμένες στιγμές  σαν άδειος από νόημα, η ύπαρξη είναι ανύπαρκτη. Αυτό το αίσθημα του ανύπαρκτου, την αναζήτηση μιας ουσιαστικής ύπαρξης, λησμονημένης, ακατανόμαστης – που έξω απ’ αυτή δεν αισθάνομαι πως υπάρχω - θέλησα να εκφράσω ανάμεσα από τα πρόσωπα μου που πλανιούνται  στην ασυναρτησία, και δεν έχουν τίποτα πιο ξεκάθαρο  από τις αγωνίες τους, τις τύψεις τους, τις αποτυχίες τους, το κενό της ζωής τους.

Όντα πνιγμένα μέσα στην απουσία νοήματος δεν μπορούν παρά να είναι  κωμικά, ο πόνος τους δεν μπορεί παρά να είναι μέχρι γελοιότητας τραγικός.  

 

Σημείωμα του σκηνοθέτη Ζαν – Πωλ ΝΤΕΝΙΖΟΝ.
Αυτό ο έργο διηγείται την ασημαντότητα της ύπαρξης, την τραγωδία της, την απουσία  νοήματος, το εφήμερο των πραγμάτων  που  παρέρχονται για να καταλήξουν στο μηδέν. Μόνο τα  άψυχα αντικείμενά μας επιβιώνουν,  άνευ πια σημασίας.

Μας μιλάει, επίσης,  για τη ματαιοδοξία μας. Έχουμε μια άποψη για τον κόσμο, και πολύ συχνά πιστεύουμε ότι είναι η μόνη σημαντική. Μόνο η δική μας άποψη αξίζει, κι όχι του διπλανού μας. Μερικοί μάλιστα πιστεύουν ότι έχουν ένα μήνυμα να μεταδώσουν, ώσπου πεθαίνουν ξαφνικά και δεν μένει τίποτα πίσω τους ούτε ένα ίχνος για να τους θυμούνται .

Θα μπορούσε να είναι απελπιστικό, αλλά το βλέμμα του Ιονέσκο μας δείχνει το κωμικό αυτής της παράλογης ζωής, και μας κάνει να καταλάβουμε ότι μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει από το υπαρξιακό άγχος.

Όπως έλεγε ο ίδιος: «Δεν υπάρχουν στον κόσμο παρά μόνο δύο ουσιώδεις έννοιες: ο έρωτας και ο θάνατος. Αυτό σημαίνει ότι ο έρωτας μπορεί να καταργήσει το θάνατο» .

Για όλους αυτούς τους λόγους είναι σημαντικό να ανεβεί και πάλι αυτό το έργο.

​