ΚΥΡΙΑΚΗ 22/02/2015

Λάμψη και ουσία! Επισημαίνω μια πολύ σοβαρή προσπάθεια άρθρωσης πολιτικού θεατρικού, επιθεωρησιακού και όχι μόνο λόγου, σε ένα από τα λεγόμενα «μικρά» συνοικιακά θέατρα, το «Εκστάν», στα Πατήσια, με το καινούργιο έργο Θυμάμαι της Ελένης Παπαχριστοπούλου, σε σκηνοθεσία του έμπειρου Γιάννη Σταματίου, παλιού ηθοποιού του Πήτερ Μπρουκ. Το έργο διηγείται το φόβο, την αγωνία και την οργή που άφησαν, φεύγοντας, όσοι κυβέρνησαν αυτά τα χρόνια. Από το μαύρο της ΕΡΤ μέχρι τα άδεια εργοστάσια, τα μαγαζιά, τις επιχειρήσεις που έκλεισαν, τις απολύσεις, τις διαθεσιμότητες, την ανεργία και τη μακρινή αλλά τόσο κοντινή μας Χαλκιδική, εκεί, στις Σκουριές, όπου οι εργαζόμενοι μάχονται για την ίδια τους την ύπαρξη. Ένα «θέατρο αλήθειας» ενημερωμένο και άμεσο, σαν μια κραυγή, με ζωντανό τραγούδι της  χαρισματικής Νατάσας Μωυσόγλου σε μουσική Θεοδωράκη, ποίηση Ρένας Χατζηδάκη, με άκρως ενδιαφέροντα video (Χριστίνα Οικονόμου) και με τους καλούς: Μάριο Τσαμαντιώτη, Φωτεινή Μπιρλή, Λευτέρη Αλεξανδρή, Λαμπρινή Λίβα, Χριστίνα Καπράλου, Γιάννη Σταματίου, Παύλο Τάγκα, Ιωάννα Μαργαρίτη, Ευαγγελία Νύκταρη, Ελένη Παπαχριστοπούλου, Παναγιώτη Ξανθόπουλο, Γιώργο Φώσκολο, Νατάσα Μωυσόγλου.

ΠΕΜΠΤΗ 05/03/2015

Η παράσταση «ΘΥΜΑΜΑΙ» στο θέατρο ΕΚΣΤΑΝ (Καυταντζόγλου 5 & Πατησίων), καταγράφει την εποχή μας και κλέβει τις εντυπώσεις!

Ένα μικρό θέατρο κάνει την διαφορά μέσα από την παράσταση «ΘΥΜΑΜΑΙ» που έγραψε η Ελένη Παπαχριστοπούλου (φιλόλογος-θεατρολόγος) και σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σταματίου που στο παρελθόν υπήρξε ηθοποιός του Πήτερ Μπρουκ. Ο αφηγηματικός κυρίως λόγος του έργου παραπέμπει στην σημερινή Ελλάδα, στους σημερινούς έλληνες, όπως κατέληξαν από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών. Θεατρικός πολιτικός λόγος ο οποίος επισημαίνει τον φόβο που ποτίστηκαν οι πολίτες, την αγωνία που ξεβράζεται από τον φόβο, τον θυμό για όσα προσπάθησαν, την οργή για όσους τους αδίκησαν ή/και τους εκμεταλλεύτηκαν, την απογοήτευση για όσα δεν κατάφεραν ή/και δεν προσπάθησαν. Ο δημοσιογράφος, ο γιατρός, η καθαρίστρια, η συνταξιούχος, ο απολυμένος, ο επιχειρηματίας, η μετανάστρια, η εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα, όλα τα πρόσωπα περνούν από μπροστά μας ώσπου το έργο να καταλήξει στις σκουριές της Χαλκιδικής με τις αδιευκρίνιστες συνθήκες. Εντυπωσιακή είναι η έναρξη του έργου, όπου η σημερινή εποχή παρομοιάζεται με την εποχή της μεταπολεμικής Ελλάδας του 1953 ή/και αντίστροφα. Η παράσταση επενδύεται με ζωντανή μουσική πιάνου και τραγούδι από την Νατάσα Μωύσογλου σε μουσική Θεοδωράκη από το έργο του Κατάσταση πολιορκίας και ποίηση Ρένας Χατζηδάκη.

ΤΡΙΤΗ 20/01/2015

Σκέφτεσαι καμιά φορά, μήπως είναι απαραίτητος ο πόνος και το δάκρυ των ανθρώπων της σπαρασσόμενης από τη κρίση Ελλάδας μας, για να έρθει με τη σειρά της η τέχνη να τα κάνει ΄΄προιόν΄΄ και να τα αποδώσει στους πονεμένους και δακρυσμένους, ωθώντας τους προς τα πάνω. Σκέπτεσαι, επίσης ιδιαίτερα όταν αναζητάς τη διαφυγή από τη μίζερη πραγματικότητα, πως είναι δυνατόν άνθρωποι απλοί, άνθρωποι καθημερινοί, να είναι ταυτόχρονα ιεροφάντες της τέχνης και ως το φυσικότερο των πραγμάτων, να καταφέρνουν να σε απογειώνουν μέσα από μία επιμελημένη θεατρική παράσταση. Σκέπτεσαι ακόμη, πόσο έχει ξεφύγει από το προορισμό της η ζωή των ανθρώπων, αναπολώντας τη μιάμιση ώρα ανάτασης, και συγκίνησης που πέρασες τη Κυριακή στο ΕΚΣΤΑΝ και συγκρίνοντας τες με τις ατέλειωτες ώρες πεζότητας και ατεχνίας του προεκλογικού λόγου που κυριαρχεί τις ημέρες μας.Σκέπτεσαι, τέλος, τι ωραία που είναι να πηγαίνεις σε μια θεατρική παράσταση με 8 ευρώ εισιτήριο, δίπλα στο σπίτι σου, με γνωστούς όλους σχεδόν τους συντελεστές της παράστασης (συγγραφέας σκηνοθέτης ηθοποιοί κλπ) και να σχεδιάζεις να την ξαναδείς, γιατί φεύγοντας κουβαλάς κάτι απ'αυτή.

Πρόκειται για τη παράσταση ΘΥΜΑΜΑΙ, έργο της καθηγήτριας Ελένης Παπαχριστοπούλου, που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Σταματίου και παίζουν οι παρακάτω ηθοποιοί. Μάριος Τσαμαντιώτης, Φωτεινή Μπιρλή, Λευτέρης Αλεξανδρής, Ευγαγγελία Νύκταρη, Γιάννης Σταματίου, Ελένη Παπαχριστοπούλου, Λαμπρινή Λίβα, Χριστίνα Καπράλου, Ιωάννα Μαργαρίτη, Παναγιώτης Ξανθόπουλος, Γιώργος Φώσκολος, Παύλος Τάγκας, Νατάσσα Μωυσόγλου.Η τελευταία ερμηνεύει αποσπάσματα απο τη ''Κατάσταση πολιορκίας'' του Μ.Θεοδωράκη.Οι παραστάσεις δίνονται κάθε Κυριακή στο ΕΚΣΤΑΝ, Καυταντζόγλου 5, το γνωστό πολυχώρο - όαση στην ΄΄άνυδρη΄΄ περιοχή μας.

ΤΕΤΑΡΤΗ 25/02/2015

Το να έχει δουλέψει χρόνια με τον Πήτερ Μπρουκ και να έχεις συνεργαστεί μάλιστα στη θρυλική «Μαχαμπαράτα» του είναι ήδη μία καλή αφετηρία εκκινήσεως από ένα​​ εξ ορισμού υψηλό επίπεδο, ειδικά όταν ανεβάζεις ένα έργο του Ιονέσκο που παίζεται συνεχώς εδώ και 60 χρόνια στο θεατράκι του Σαιν-Ζερμαίν- ντε-Πρε, λοξά απέναντι από την Παναγία τών Παρισίων… κι επιπλέον να συνεργάζεσαι με μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια θεατρικών σπουδών από το περίφημο Paris III (La nouvelle Sorbonne)… η οποία δημιουργεί ένα συνταρακτικό ντουέτο με τον σύζυγό της Γιάννη Σταματίου, εεε, τότε τα πράγματα είναι κάτι περισσότερο από ειδυλλιακά. Αγγίζουν σχεδόν το τέλειο!!!

​

Απόλαυσα για πολλοστή φορά το συμβολικά φορτισμένο έργο με τους παραβολικούς καθρέφτες, που δεν στάθηκε μεν ικανό να χαρίσει στον εμπνευστή του ένα Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (τι σημασία έχει;), όμως [μαζί με το «Μάθημά» του τον κατέστησε αγαπητό στους θεατρόφιλους όλου του κόσμου ανά τους αιώνες. Δεν υπερβάλλω! Κυριολεκτώ. Το θεατρικό έργο του Ιονέσκο έχει ήδη σπάσει το φράγμα του Χρόνου, είτε εντάσσεται στον τεχνικό όρο «Θέατρο του Παραλόγου» είτε απλώς εκληφθεί ως συμβολική παραβολή για την αλλοτρίωση και την απ-ανθρωποποίηση του κατώτερου εργατικού δυναμικού, που δεν έχει καμία πρόσβαση στην ουσιαστική μόρφωση και δέχεται απλώς εξειδικευμένη αποσπασματική εκπαίδευση, η οποία όμως δεν είναι – φευ – και Παιδεία.

​

Αυτό το θέμα είναι διαχρονικό, όσο υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κι η ανάγκη του αβέβαιου, ανασφαλούς όντος να κρατηθεί από κάπου, να πιστέψει σε κάτι προκειμένου να ανακόψει τη φυσική του πορεία προς την αυτοκαταστροφή και το Χάος τής υπαρξιακής αγωνίας που γεννάει ο τρόμος τού Κενού μπροστά στον αναπόφευκτο Θάνατο χωρίς να έχεις ζήσει, χωρίς να έχεις εξελιχθεί, χωρίς να έχεις δημιουργήσει, χωρίς να έχεις αφήσει ένα ίχνος πίσω σου, χωρίς να έχεις συμβάλει – έστω και κατ’ ελάχιστο – στην πρόοδο τής Ανθρωπότητας προς την Αυτογνωσία, που είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη για την κατάκτηση τής Ελευθερίας. Τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτώνται. Ακόμα και το Ά-λογο της ύπαρξης. Μόνον μέσα από τη συνειδητοποίηση της γελοιότητας της ύπαρξής του ο Άνθρωπος αγγίζει το «Πρώτο σκαλί» τής Σοφίας (για να παραπέμψουμε στο πασίγνωστο ποίημα τού Καβάφη).

Ο Ζαν-Πωλ Ντενιζόν, με πλούσια θεατρική πείρα, και δίπλα στον Πήτερ Μπρουκ, σκηνοθετεί την Ελένη Παπαχριστοπούλου και τον Γιάννη Σταματίου ως δύο τραγικούς κλόουν και διδάσκει τις «Καρέκλες» του Ιονέσκο ως μυστικιστικό δράμα με αποχρώσεις θρησκευτικότητας ή, έστω, εσωτερισμού. Αυτός ο απροσδόκητος φωτισμός αυτού του κρυπτικού κειμένου αναδεικνύει άλλα βαθιά υποστρώματά του και μας αναγκάζει να ψάξουμε στο «υπό-κείμενο» (sous-texte) για πολύτιμους κρυμμένους θησαυρούς από την μακραίωνη περιπέτεια τού Ανθρώπου με μόνο σκοπό και στόχο την τελείωση που περνάει μέσα από τον εξαγνισμό και την κάθαρση του Συλλογικού Ανθρωπίνου Υποσυνειδήτου. «Η Αλήθεια θα μας λυτρώσει». Και μαζί μ’ εμάς τη Γη, αυτόν τον πανέμορφο πλανήτη που μας φιλοξενεί και μας αντέχει. Ο Ιονέσκο είναι μεγάλος, γιατί μέσα από απλό, καθημερινό λόγο με ευτελισμένες και ρηχές, φθαρμένες λέξεις αγγίζει τον υψηλό κόσμο τής Ποιήσεως. Και γι’ αυτό είναι αθάνατος και το έργο του διαχρονικό. Μην χάσετε τηναπολαυστική αυτή παράσταση στον ζεστό, σχεδόν οικείο χώρο τού Εκστάν. Εκεί θα νιώσετε σα να επιστρέψατε μόλις στην Εστία, στην καβαφική «Ιθάκη»