Οι «Καρέκλες»  ανεβαίνουν στο «Εκστάν» Πατησίων & Καυταντζόγλου 5 στα Πατήσια, σε σκηνοθεσία Ζαν – Πωλ Ντενιζόν που σημειώνει «Αυτό ο έργο διηγείται το ασήμαντο της ύπαρξης, την τραγωδία της, την απουσία κάθε νοήματος, το εφήμερο των γεγονότων που περνούν για να επιστρέψουν στο τέλος στο τίποτα». Οι δυο πρωταγωνιστές Γιάννης Σταματίου και Ελένη Παπαχριστοπούλου γράφουν στο artplay.gr για το έργο και τους χαρακτήρες που υποδύονται

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ

​

Ένα ζευγάρι, δυο γεροντάκια ζουν μαζί μέσα σ’ ένα σπίτι, σ’ ένα νησί. Περιμένουν καλεσμένους, γιατί ο άντρας πρέπει να αποκαλύψει στους ανθρώπους το μήνυμά του που θα σώσει την ανθρωπότητα. Οι καλεσμένοι φτάνουν, αλλά είναι αόρατοι.  Κι ωστόσο οι γέροι δημιουργούν σχέσεις μαζί τους, τους μιλάνε και ανταλλάσσουν απόψεις. Είναι παράλογο. Αλλά η δικιά μου η δουλειά, ως ηθοποιός, ήταν να κάνω προφανές, ότι όλα τα πρόσωπα που μπαίνουν στη σκηνή, ζουν. Έπρεπε λοιπόν να δουλέψω, πάνω  στον υλισμό του αόρατου.  Σύμφωνα και με την αντίληψη του σκηνοθέτη Ζαν—Πωλ Ντενιζόν, με το έργο αυτό δεν μπορούμε να μπούμε σε μια συμβατική μελέτη της ψυχολογίας του προσώπου. Ερμηνεύω έναν εκατονταετή γέρο που βγάζει μια ενέργεια που κανένας γέρος αυτής της ηλικίας δεν θα μπορούσε να έχει.  Από την άλλη πλευρά, αν κι αυτά που λέει ,  αποτελούν μέρος αυτού που ονομάζουμε Θέατρο του Παραλόγου, δεν πέσαμε στην επίδειξη και την επιθυμία να προκληθεί γέλιο εξ αιτίας του παράλογου των λόγων του. Δουλέψαμε θα μπορούσαμε να πούμε μ’ ένα ρεαλιστικό τρόπο. Ο ρόλος του γέρου που ερμηνεύω, με ξάφνιασε… Καθώς περνάω συνέχεια μέσα από διαφορετικές συνειδησιακές καταστάσεις, βρέθηκα αντιμέτωπος με πολλά πρόσωπα και ανακάλυψα ότι ο «γέρος» σε βυθίζει ως ηθοποιό, σε πολλούς ρόλους. Αναμφισβήτητα ένας υπέροχος ρόλος που έχω την τύχη να ερμηνεύω κάτω από την καθοδήγηση ενός σπουδαίου σκηνοθέτη, και πάνω απ’ όλα ένα μεγάλο έργο!

 

 

ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

​

Το άλλο πρόσωπο του έργου, η γριά που ερμηνεύω εγώ, είναι η γυναίκα που τη συνδέει βαθιά αγάπη για τον άντρα της και τού είναι αφοσιωμένη. Φέρνει καρέκλες στη σκηνή για τους καλεσμένους του, προκειμένου να του δώσει την ευχαρίστηση εκείνος να συζητάει. Ζει το λιγότερο παράλογες καταστάσεις μαζί του στο παρόν,  κάνοντας όσα δεν μπόρεσε να κάνει ή να πει στο παρελθόν, κι αυτός ο τρόπος ζωής που πηγάζει από το συναίσθημά της, τής επιτρέπει να δώσει νόημα στη ζωή της και να συνεχίσει να ζει ή να πεθάνει ήσυχη, μιας και κάνει να επιστρέψουν τα φαντάσματα του παρελθόντος σαν μια λύτρωση. Απελευθερωμένη από κάθε ψυχολογισμό στο ρόλο της γριάς,  έφθασα να νιώσω αυτό που λέει ο Ιονέσκο: ότι στη ζωή υπάρχουν δυο ουσιώδεις έννοιες. Η αγάπη και ο θάνατος. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να υπερνικήσει το θάνατο

 

​